Για να δούμε, όμως, ποιες είναι οι ενδιαφέρουσες ιστορίες που κρύβονται πίσω από τη δημιουργία του «Drifter».
1. Πώς νιώσατε μόλις τελειώσατε το βιβλίο σας;
Ήταν ένα πραγματικά υπέροχο συναίσθημα. Κάτι ανάμεσα σε προσμονή, ικανοποίηση και συγκίνηση.
2. Με ποιο τρόπο επιλέξατε το θέμα σας;
Ουσιαστικά, στην περίπτωση του Drifter επέλεξα να μπλέξω μέρη και εικόνες που γνώριζα πολύ καλά, με τις απαραίτητες δόσεις μυθοπλασίας. Έτσι λοιπόν η περιοχή του Ζωγράφου, τα εσωτερικά μέρη των μπαρ και τα ‘’τυχερά΄΄ παιχνίδια που γνώρισα ως φοιτητής, μπήκαν κάτω από το πρίσμα ενός πρωτότυπου αφηγητή, ανακατεύτηκαν με ενδιαφέροντες χαρακτήρες και έφτιαξαν τελικά ένα μυθιστόρημα εγκλήματος που κατά την γνώμη των – μέχρι τώρα – αναγνωστών, θα μπορούσε να βασίζεται σε πραγματικά γεγονότα.
Ποια είναι τα καινούργια στοιχεία που προσφέρει το Drifter στην σύγχρονη ελληνική λογοτεχνία;
Αυτό μπορεί να το απαντήσει καλύτερα κάποιος που έχει πλήρη εικόνα της σύγχρονης λογοτεχνίας. Κατά την άποψή μου και στηριζόμενος στα αναγνώσματα που έχουν πέσει στα χέρια μέχρι σήμερα, πιστεύω ότι η αφήγηση είναι πρωτότυπη και ότι το μοτίβο της ιστορίας είναι το αντιδιαμετρικά αντίθετο από τα συνηθισμένα. Στο Drifter δεν έχουμε έναν αστυνομικό/ερευνητή που ψάχνει να διαλευκάνει την υπόθεση, αλλά έναν παρακμιακό πρωταγωνιστή που βρίσκει την αστυνομία – και όχι μόνο – απέναντί του, σε ρόλο εχθρού.
3. Υπάρχουν προσχέδια δικά σας, τα οποία παραμένουν κλεισμένα σε συρτάρια ή χρησιμοποιήσατε όλο το υλικό στην πλοκή του βιβλίου;
Υπάρχει όντως ένα τυπωμένο προσχέδιο στο συρτάρι μου, όμως κοιτάζοντάς το ξανά, συνειδητοποιώ ότι πρακτικά μιλάμε για ένα εντελώς διαφορετικό βιβλίο.
4. Πιστεύετε ότι μπορούν σήμερα να υπάρξουν επαναστάσεις στον χώρο της αστυνομικής λογοτεχνίας;
Πιστεύω ότι η αστυνομική λογοτεχνία είναι ένα οικοδόμημα που συνεχώς χτίζεται και βελτιώνεται. Πολλοί από τους σύγχρονους Έλληνες συγγραφείς βάζουν από ένα λιθαράκι τη φορά, πετυχαίνοντας την δική τους επανάσταση.
5. Πότε νοιώσατε για πρώτη φορά ανάγκη να εκφραστείτε μέσα από το γράψιμο;
Η πρώτη φορά ήταν το καλοκαίρι του 2015, όταν και παρέδιδα την διπλωματική μου. Σε εκείνη την ενδιάμεση κατάσταση, μεταξύ φοιτητικής και ‘’ενήλικης’’ ζωής, μου συνέβη ένας τραυματισμός που με κράτησε για πολλούς μήνες άπραγο. Έτσι, ένα από τα βράδια της περιόδου αποθεραπείας μου, σηκώθηκα από το κρεβάτι, κάθισα στο γραφείο και ξεκίνησα να γράφω χωρίς να έχω ιδέα τι κάνω. Από τότε, ευτυχώς, δεν έχω σταματήσει.
6. Πιστεύετε ότι ένα βιβλίο μπορεί να αλλάξει την συμπεριφορά των ανθρώπων;
Ναι, και μόνο προς το καλύτερο.
7. Κατά πόσο ένας συγγραφέας πρέπει να είναι μέσα στη ζωή και να ακολουθεί την εποχή του;
Είναι σίγουρα πολύ σημαντικό: Οι κοινωνικές συνθήκες αλλάζουν από εποχή σε εποχή και ο συγγραφέας, για να είναι σε θέση να πλάσει αληθοφανείς ήρως και καταστάσεις, θα πρέπει να αφουγκράζεται τα σύγχρονα γεγονότα. Από εκεί και πέρα, εξαρτάται από το πώς χρησιμοποιούμε την λέξη «ακολουθεί», γιατί οι ευκολίες της εποχής μας (όπως η τεχνολογική εξέλιξη ή η πληθώρα κοινωνικών δικτύων) μπορεί και να εμπεριέχουν ‘’κινδύνους’’ για την δημιουργικότητα και να λειτουργούν ανασταλτικά στην σκληρή δουλειά που θα πρέπει να κάνει ο συγγραφέας.
8. Εσείς από παιδί αυτό ονειρευόσασταν να κάνετε στην ζωή σας;
Όχι, από όσο θυμάμαι. Το πιο έντονο όνειρο των παιδικών μου χρόνων ήταν μάλλον κοινότοπο: Nα γίνω ποδοσφαιριστής και να σκοράρω σε τελικό Μουντιάλ. Όταν κατάλαβα ότι δεν είχα ελπίδες για αυτό το εγχείρημα, φαντάστηκα ως ιδανικό το επάγγελμα του Αρχιτέκτονα ή του Πολιτικού μηχανικού. Σήμερα, εργάζομαι ως Ηλεκτρολόγος Μηχανικός, οπότε μπορώ να πω ότι είμαι αρκετά ικανοποιημένος. Η συγγραφή προέκυψε πραγματικά από το πουθενά, σε μεγαλύτερη ηλικία.
9. Κυρίαρχες στη ζωή πιστεύετε ότι είναι οι ερωτήσεις ή οι απαντήσεις;
Πολύ καλή ερώτηση. Χωρίς αμφιβολία, προτιμώ τις ερωτήσεις. Θεωρώ ότι αυτές είναι που κάνουν τον κόσμο να εξελίσσεται, και τον άνθρωπο να προχωράει. Στο μυαλό μου οι ερωτήσεις είναι συνώνυμες με την περιέργεια.
10. Ποιο είναι το ωραιότερο πράγμα που έχουν δει τα μάτια σας;
Ένα ρακένδυτο παιδί, ένα μεσημέρι καλοκαιριού. Η μητέρα του ζητιάνευε στην λεωφόρο Παπάγου, και ο μικρός ήταν λίγο μακριά της, ξυπόλητος και έπαιζε χτυπώντας τον αέρα με ένα ξύλινο κλαδί που είχε για σπαθάκι. Τον είδα, αγόρασα μια τυρόπιτα από έναν φούρνο λίγα μέτρα πιο πέρα και του την έδωσα. Δεν ξέρω αν είναι εκείνο το χαμόγελο που μου ‘σκασε το ωραιότερο πράγμα που έχω δει ποτέ, αλλά ξέρω ότι πάνε πέντε χρόνια από τότε, αλλά ακόμη το θυμάμαι ξεκάθαρα. Επίσης ξέρω ότι ασυναίσθητα, σε μια ‘’στατική’’ σκηνή του Drifter όπου περιγράφεται ένας κεντρικός δρόμος, ο μικρός πιτσιρίκος πήρε την θέση του στο κάδρο σχεδόν φυσικά, και σκεπτόμενος σήμερα αυτό το γεγονός, αντιλαμβάνομαι ότι στο μυαλό μου η όψη του έμοιαζε με όαση σε έρημο.
Σας ευχαριστώ πολύ για τον χρόνο σας.
Giorgos Trigkas's blog 